«سلطان بخت آزمایی» هند با اتهامات مالی دست و پنجه نرم می‌کند

این موضوع در پی باز شدن نسبی سیستم تأمین مالی احزاب در هند که قبلا کاملا شفاف نبود، آشکار شده است.

سانتیاگو مارتین، صاحب شرکت «سرگرمی‌های آینده و خدمات هتل‌داری»، طبق اطلاعاتی که اخیرا منتشر شده است، طی سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۴ مبلغ هنگفتی معادل ۱۳.۶۸ میلیارد روپیه هند (۱۶۵ میلیون دلار) را به احزاب سیاسی اهدا کرده است. این رقم ۴۰ درصد بیشتر از بالاترین مبلغ اهدایی توسط سایر کمک‌کنندگان است.

این سیستم تأمین مالی که اکنون کنار گذاشته شده، به احزاب سیاسی اجازه می‌داد تا کمک‌های مالی ناشناس و نامحدودی دریافت کنند. اطلاعات منتشر شده به دستور دادگاه عالی هند توسط کمیسیون انتخابات، تنها نشان می‌دهد که حزب بهاراتیا جاناتا (BJP) به رهبری نخست‌وزیر نارندرا مودی، بیشترین دریافت‌کننده بوده است، اما مشخص نمی‌کند که هر اهداکننده به کدام حزب کمک کرده است.

با وجود اینکه دادگاه عالی سیستم «اوراق قرضه انتخاباتی» را خلاف قانون اساسی دانسته، اما هیچ مدرکی دال بر نامناسب بودن این کمک‌ها ارائه نشده است.

طبق گزارش‌های مطبوعات محلی، مارتین فردی خوش‌پوش و خوش‌صحبت است که با طیف گسترده‌ای از سیاستمداران دوست بوده و با رشد امپراتوری تجاری‌اش، هدایای گران‌قیمتی به آنها داده است.

در طول سال‌ها، مقامات مالیاتی، پلیس و سازمان‌های تحقیقاتی، محل کار او را بازرسی کرده‌اند و املاکی را در ارتباط با پرونده‌های علیه وی توقیف کرده‌اند. اعتراضات او علیه توقیف اموال توسط اداره‌ی اجرایی هند (آژانس جرایم مالی) سال گذشته رد شد.

این اداره در سپتامبر علیه شرکت «سرگرمی‌های آینده و خدمات هتل‌داری» و ۱۵ شرکت دیگر وابسته به مارتین به اتهام پولشویی شکایت کیفری به دادگاه ارائه کرد. به گفته‌ این اداره، آن‌ها با عدم پرداخت کل عواید حاصل از فروش بلیت بخت‌آزمایی، ظاهرا دولت‌های ایالتی صادرکننده‌ بخت‌آزمایی را فریب داده و با نگه‌داشتن و مطالبه‌ غیرقانونی جوایز بلیت‌های فروخته نشده و دستکاری داده‌ها، قانون بخت‌آزمایی را نقض کرده‌اند.

مارتین و شرکتش هرگونه تخلفی را رد کرده‌اند. گروه او در اکتبر گذشته اعلام کرد که این گروه و شرکت‌های وابسته به آن از قانون تبعیت می‌کنند و مارتین بالاترین مالیات‌دهنده‌ هند در سال مالی منتهی به مارس ۲۰۰۳ بوده است.

از کارگر ساده تا معاشرت با افراد سرشناس

مارتین پس از کارگری در نوجوانی در میانمار برای تأمین مخارج خانواده‌اش، در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰ به هند بازگشت و فعالیت تجاری خود را در شهر جنوبی کویباتور آغاز کرد.

شرکت بخت‌آزمایی که او راه‌اندازی کرده بود، در منطقه محبوبیت پیدا کرد و مردم فقیر آرزوی ثروتمند شدن یک‌شبه را در سر می‌پروراندند. طبق وب‌سایت او، فعالیت‌های مارتین به ایالت‌های دیگر و در نهایت به بوتان و نپال همسایه گسترش یافت، جایی که انحصار توزیع بلیت را در اختیار داشت.

او در سال ۲۰۱۱ فیلمی به ارزش ۲۰۰ میلیون روپیه (۲.۴ میلیون دلار) تولید کرد که بر اساس رمان «مادر» ماکسیم گورکی، نویسنده‌ی روس، ساخته شده بود و فیلمنامه‌اش توسط نخست‌وزیر ایالت « تامیل نادو» نوشته شده بود.

او و شرکت‌های وابسته‌اش با اتهامات کلاهبرداری در ۳۲ پرونده‌ی رسوایی بخت‌آزمایی که توسط پلیس فدرال هند ثبت شده بود، مواجه شدند. از جمله اتهامات این بود که گفته می‌شد ایالت سیکیم در شمال شرق را با پرداخت نکردن بیش از ۴۵ میلیارد روپیه از عواید فروش بلیت بخت‌آزمایی فریب داده است.

او به همراه چند سیاستمدار به مدت هشت ماه در ارتباط با ۱۴ پرونده، از جمله اتهامات زمین‌خواری، کلاهبرداری و فروش غیرقانونی بخت‌آزمایی، زندانی شد. او در هیچ یک از این پرونده‌ها که برخی از آن‌ها هنوز در جریان هستند، محکوم نشده است و در سال ۲۰۱۲ با قرار وثیقه آزاد شد.

با افزایش مشکلات، خانواده‌ مارتین در مرکز توجه قرار گرفتند. همسر او در سال ۲۰۱۴ در جریان مبارزات انتخاباتی با نارندا مودی همراهی کرد و پسر بزرگ مارتین، چارلز، یک سال بعد به حزب مودی پیوست.